En daar gaan de motoren... de dijk over. © Jan Mulder

VENHUIZEN De wind door je haren, dat zit er niet direct in met een motorhelm op. Maar het briesje dat onder de helm doorglipt, die geuren en kleuren zo dichtbij dat je het bijna kunt aanraken, dat moet dat speciale buitengevoel zijn in combinatie met de sensatie van snelheid, dat motorrijders zo aanspreekt.

‘Idioten! Imbecielen!’ roept een ouder echtpaar dat bij Schellinkhout de dijk op fietst en de weg geblokkeerd ziet door een groep motorrijders en door Vera en Tjitze, die een lint spannen dat, eenmaal doorgeknipt, het gevoel van vrijheid weergeeft van over de dijk rijden. Het is een van de weinige wanklanken die we tijdens de rit met zo’n zeventig motoren van Schellinkhout naar Enkhuizen zullen horen. Een groep toeristen piept onder het lint door en een man steekt zijn duim op. „Jullie mogen weer, hè!’’

Dat is het, zullen Vera en Hugo later benadrukken. Nu de Raad van State het motorrijverbod van de gemeente Drechterland op de Zuiderdijk heeft verworpen mogen motoren weer in het weekend de dijk op. En dat is, zeker op zo’n zonnige dag als zaterdag, een feestje waard in de vorm van een heropeningsrit.

Alleen maar duimpjes omhoog, mensen die zwaaien langs de weg

Als je, zoals ik, nog nooit zelfs maar op een motor hebt gezeten, wil je wel eens ervaren wat dat speciale gevoel nou is. Doorgewinterd motorrijder Tjitze van Rijssel heeft nog wel een plekkie achterop en genoeg collega’s die een broek, jack, handschoenen en helm hebben liggen. Tjitze: „Het is gewoon een mooie dijk met prachtige bochten en een fantastisch uitzicht. Aan de ene kant het platteland, aan de andere kant het Markermeer.’’

Oude vrienden

Op het verzamelpunt bij McDonalds in Hoorn komen steeds meer motoren aanrijden om zich aan te sluiten bij deze bijzondere rit. Dit tot vreugde van organisatoren Vera de Bruijn en Hugo Pinksterboer van de Motorrijders Actie Groep (MAG), die het verbod heeft bestreden tot in de rechtszaal Ze begroeten elkaar als oude vrienden, want motorrijders zijn één familie. Het gevoel van erbij horen, zal Vera later benadrukken. En nu hoor ik er ook een beetje bij.

Vera en Tjitze openen de dijk. © Foto Jan Mulder

Het wordt geen lawaaierige rit, benadrukt Hugo. Via appgroepen is de oproep alom verspreid. ,,Wij hebben niet voor niets de slogan: ‘Te luid geluid is uit’. Wij drukken iedereen op het hart rekening te houden met elkaar, rustig te rijden, elkaar de ruimte te gunnen. Op de motor is iedereen je buurman.’’

De Zuiderdijk was in de zomermaanden taboe voor motorrijders. © Archieffoto

Afgelopen dagen ervoer Hugo wel dat niet iedereen blij is met deze tocht. Hij heeft ook boze telefoontjes gehad vol onbegrip. En zelfs van motorrijders, die zich afvragen of dit niet provocerend werkt. Maar dat is wat de MAG juist niét wil.

Baggerbesluit

Vreugde alom over het verwerpen van het verbod. ,,Een baggerbesluit!’ roept een motorrijder. Want waarom de dijk afsluiten voor motorrijders, maar niet voor alle gemotoriseerde verkeer? De pakweg tachtig motoren die zich deze ochtend verzameld hebben willen laten zien dat rustig rijden kán. ,,Een paar verpesten het voor ons allemaal.’’

Frank Eggerdink is zelf ‘buurman van de dijk’. Hij vindt het geweldig dat het weer mag. ,,Maar je moet dan niet met gas open gaan. Ik verplaats me ook in die mensen.’’ Andijker Adri Pelt, die hond Miklos mét bril in het zijspan heeft, is blij dat hij zijn vriend weer op zaterdag kan bezoeken. ,,Die woont namelijk aan de dijk.’’

Een paar verpesten het voor ons allemaal

Vera de Bruijn is duidelijk: te luid geluid is uit. © Foto Jan Mulder

Vera spreekt de troep toe en start haar auto. Zij rijdt op kop, wij er pal achteraan. De sliert motorrijders dwars door Hoorn achter ons oogt indrukwekkend. Het gebrom van de motoren naast me klinkt bijna rustgevend. Schijnbaar moeiteloos slalomt Tjitze om de rij auto’s om ons heen en ik ontspan langzaam.

Meebewegen, werd me vooraf meerdere keren op het hart gedrukt, dus dat doe ik. Als we de dorpsstraat van Schellinkhout inslaan heb ik het voor mijn gevoel al onder de knie. Tjitze ontwijkt een grote groep fietsers op de smalle weg. Zou ik dat aan het stuur ook zo makkelijk kunnen? Bij de dijk verwelkomt een stevige bries ons. Ik voel de wind, ruik het gras rechts en het water links van me en bewonder de kitesurfers, die hun eigen strijd voeren met de elementen.

Adri Pelt met hond Miklos klaar voor de rit. © Foto Mediahuis

Of Tjitze me even terug moet brengen naar Hoorn? Nou graag! Ik mag nog even achterop. Geroutineerd plan ik de zware helm weer op mijn hoofd en trek mijn handschoenen aan. Nu gaat de tocht over de Provincialeweg, een stuk sneller en ik snap mijn collega’s die ‘even’ op de motor naar Amsterdam sjezen. Wat n vrijheid.

Eenmaal in mijn zware motorpak in de auto op de terugweg naar huis passeer ik op deze fraaie zomerdag meerdere motoren. En telkens moet ik de neiging bedwingen om even mijn hand op te steken. Ik voel me na deze ervaring toch een beetje één van hen.